Ali Sirmen: Kader mi?

Olacağı varsa olur. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. İnatçı, dediğim dedik. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Tartışmaya başlıyorlar. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Sohbet ediyoruz. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. ”Şoför bıçkın. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. . Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Hüzünleniyorum. Otobüsten bileti aldık. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Kafam iyice bozuk. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Ona iki kişi daha katılıyor. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Sayıları üçe çıkıyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Hepsi boş laf. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. ",. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. . Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. İleride bir muz kabuğu görüyor. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Çektim arabayı sağa. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Dayadım tabancayı kafasına. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor.

Ali Sirmen: Kader mi?

Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Sohbet ediyoruz. ”Şoför bıçkın. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. İleride bir muz kabuğu görüyor. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. . Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Tartışmaya başlıyorlar. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Kafam iyice bozuk. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Dayadım tabancayı kafasına. . Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Hüzünleniyorum. Hepsi boş laf. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. ",. Ona iki kişi daha katılıyor. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Çektim arabayı sağa. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. İnatçı, dediğim dedik. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Otobüsten bileti aldık. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Sayıları üçe çıkıyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Olacağı varsa olur.